HOME » ΕΠΙΚΑΙΡΑ » ΚΕΙΜΕΝΑ » ΚΚΕ, ΟΙ ΑΛΑΝΘΑΝΣΤΟΙ ΤΗΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” [ΜΕΡΟΣ 2]

ΚΚΕ, ΟΙ ΑΛΑΝΘΑΝΣΤΟΙ ΤΗΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” [ΜΕΡΟΣ 2]

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

Aganaktismenoi_Syntagma1«Η φλόγα της Ισπανίας ήρθε και στην Ελλάδα» τόνισε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας το βράδυ της 26.5.2011 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας. «Κάποιοι πήγαν να εκμεταλλευτούν αυτό το Κίνημα, αλλά κάποιοι πήγαν αυθόρμητα» δήλωσε και τάχθηκε υπέρ της κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος, σημειώνοντας ότι «οι πλατείες που γεμίζουν αυθόρμητα από αγανακτισμένους εύκολα αδειάζουν» και εξήρε τους αγώνες που έχουν αφετηρία τους εργατικούς αγώνες.

Την αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων» αμφισβήτησε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της επίσκεψής της στις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ (την 5.6.2011): «Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή – αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας», είπε και πρόσθεσε ότι εκείνο που φοβούνται όσοι βρίσκονται απέναντι στους πολίτες είναι “η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς”. Όπως διευκρίνισε, «δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς». Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ δήλωσε ότι το κόμμα δεν υποτιμά τις πλατείες –«κι εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις», είπε-, αλλά πρόσθεσε ότι ο αγώνας δεν μπορεί να μείνει εκεί. «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση».

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ για τους «αγανακτισμένους» της 8ης Ιουνίου 2011

Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του. Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση, ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, για να αντιμετωπίσει ο λαός την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να βγάλει σωστά συμπεράσματα, να κατανοήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, των κλιμακούμενων μνημονίων, να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα και η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει πια τίποτα καλό για το λαό, είναι ξεπερασμένο, σαπίζει, μόνο φτώχεια, κρίσεις, πολέμους θα φέρνει.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πολύ πριν φέρουν το μνημόνιο καλούσε το λαό σε ξεσηκωμό, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του έκρυβαν τις αιτίες και τον καθησύχαζαν για τις συνέπειες της κρίσης, γι’ αυτά που θα έφερναν. Άλλωστε το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα δίπλα στις μάχες που δίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ έγκαιρα και πριν τις εκλογές προειδοποίησε το λαό για τη θύελλα που θα έφερναν, είτε εκλεγόταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Έγκαιρα και με θάρρος πρόβλεψε ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ κήρυξαν στο λαό πόλεμο και τον κάλεσε να απαντήσει με ανυπακοή, απειθαρχία και αντεπίθεση για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, το χρέος και τα αδιέξοδα του συστήματος. Στα τρομοκρατικά διλήμματα «χρεοκοπία ή βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα» έδωσε με θάρρος ξεκάθαρη απάντηση: Καμιά θυσία για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος. Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Πατριωτισμός είναι να μην χρεοκοπήσει ο λαός.

Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και εμπιστοσύνης απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο και τους επισημαίνει ότι οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα και τα καλεί να προχωρήσουν αποφασιστικά προς τα εμπρός.

Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν». Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φέρνουν συνεχώς χειρότερα μνημόνια. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος τους χρέους. Δεν γίνεται να γυρίσουμε προς τα πίσω σε λύσεις που δοκιμάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες.

Η διαμαρτυρία κατά της ανεργίας για να έχει νόημα πρέπει να συνοδεύεται και με την πάλη να γίνουν λαϊκή – κοινωνική περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις. Όσο ανήκουν στους καπιταλιστές, αυτοί θα καθορίζουν την οικονομία και την παραγωγή, που είτε βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης είτε κρίσης δημιουργεί ανέργους. Ο άγριος ανταγωνισμός τους για υψηλότερη κερδοφορία θα κλείνει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, θα εκτοπίζει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, θα μειώνει τον αριθμό των εργαζομένων, θα τσακίζει μισθούς και δικαιώματα.

Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες», «ψεύτες», απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα σκάνδαλα, ο χρηματισμός πολιτικών των κομμάτων του συστήματος, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που φέρνει δεινά στο λαό και όχι αιτία. Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.

Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα», που προβάλλουν ορισμένα κέντρα και θέλουν να αποκτήσουν απήχηση στο λαό, έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Έτσι έχουν τη δυνατότητα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να ερμηνεύουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας με διαφορετικό τρόπο και όπως τους συμφέρει. Να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπεύθυνους, το ΚΚΕ που αποκάλυψε και αντιπάλεψε με συνέπεια την πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, να κρύψουν την πολιτική ευθύνη του λαού που τους στήριξε ή τους ανέχτηκε με την ψήφο του.

Να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά και πρωτοπόρα για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

Οι εργατικοί λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Να διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να στοχεύουν σε αναγκαίες ριζικές αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία και στην εξουσία, ώστε η ανάπτυξη να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ προειδοποιεί και καλεί τις λαϊκές δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκαία η λαϊκή δράση για να αποτραπεί η μόνιμη πτώχευση του λαού στην οποία οδηγούν κυβέρνηση – ΕΕ, να αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Αυτοί έχουν πολλαπλούς στόχους, ειδικούς λόγους και επιδιώξεις, ωστόσο συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη παγίδευσης, ναρκοθέτησης ή εκτόνωσης των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση. Να εγκλωβιστεί σε ανούσια συνθήματα ή σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυτοί όποια ταμπέλα θέλουν στις λαϊκές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να ελέγξουν προς όφελός τους τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις χρησιμοποιήσουν για να εκτονώσουν από ένα σημείο και μετά τη λαϊκή οργή και να την μετατρέψουν σε μοιρολατρία, ότι τίποτα δεν γίνεται, και σε υποταγή. Να τις περιορίσουν σε απατηλούς στόχους μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, όπως προβάλλουν η ΝΔ, το κόμμα του Καρατζαφέρη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Η λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει ανησυχεί την πλουτοκρατία, ωστόσο δεν τη φοβίζει, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματική και επικίνδυνη γι’ αυτούς η λαϊκή αγωνιστική δράση. Αντίθετα επιδιώκουν να την αξιοποιήσουν προκειμένου να σπρώξουν τα κόμματα εξουσίας σε πιο αντιδραστικές και επιθετικές θέσεις. Στο όνομα των «ικανών, άξιων και τίμιων πολιτικών» και με αφορμή τις λαϊκές αντιδράσεις προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε αν το σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδειχτεί ανίκανο να διαχειριστεί τον λαϊκό παράγοντα, να προχωρήσουν σε μεταμφίεσή του, στη δημιουργία νέων αστικών κομμάτων, ώστε να κερδίσουν χρόνο, να πάρουν «περίοδο χάριτος» ως νέα κόμματα, για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στην καταδίκη των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.

Το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί προσωπεία, δεν παριστάνει τον ακομμάτιστο, δεν απευθύνεται πλαγίως στο λαό για να υιοθετήσει τα συνθήματά του. Με παρρησία και θάρρος έχει αποδείξει ότι λέει άφοβα όλη την αλήθεια και προτείνει διέξοδο προς όφελος του λαού.

Το ΚΚΕ απευθύνεται με εμπιστοσύνη στο λαό. Υπάρχει λύση. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού. Δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.

Το ΚΚΕ καλεί σε αυτόν το δρόμο συμπόρευσης τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, ειδικά αυτές που για χρόνια ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τις καλούμε για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Καμιά υποταγή στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα δικά τους διλήμματα και αδιέξοδα. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την εμπειρία του. Έχει τη δύναμη με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με ισχυρό ΚΚΕ, να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά για τη δική του εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή οικονομία, να γίνει πραγματικά αφεντικό στον τόπο του και να συμβάλει καθοριστικά και ουσιαστικά στην πάλη των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, κατά της καταπίεσης των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης”.

Παρατηρούμε λοιπόν τα εξής: Το ΚΚΕ κρατά αποστάσεις από τις κινητοποιήσεις της «πλατείας» και τις Λαϊκές Συνελεύσεις, θεωρώντας ότι εκείνο που φοβίζει πραγματικά το σύστημα είναι το οργανωμένο κίνημα με κατεύθυνση την αλλαγή «τάξης στην εξουσία». Έχει την άποψη ότι αφενός το αυθόρμητο αναπτύσσεται γιατί υπάρχει ένα συνειδητό κίνημα και αφετέρου πως, για να αποκτήσει δύναμη ανατροπής το «αυθόρμητο στοιχείο» πρέπει να μετατραπεί σε ταξική πάλη.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

Επιδίδεται σε μία πολιτική ανάλυση η οποία, ουσιαστικά περιορίζεται στην συνθηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η πλουτοκρατία σε συνεργασία με τα αστικά κόμματα της χώρας και την Ε.Ε. επιδιώκουν να εξαναγκάσουν το λαό να πληρώσεις αυτός την κρίση και το χρέος. Καλά ως εδώ. Θα περίμενε κανείς όμως, από το κομμουνιστικό κόμμα να είναι σε θέση να προβεί σε μία πιο οξυδερκή ανάλυση τόσο για την φύση και τα αίτια της κρίσης, όσο και για τους τρόπους αντιμετώπισής της.

Παραγνωρίζει λοιπόν το ΚΚΕ ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού είναι δομική κρίση του, ότι οφείλεται σε εγγενείς αδυναμίες του, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση του καπιταλισμού που χρειάζονται άλλα εργαλεία προκειμένου να την εξηγήσουν και να τεθεί η βάση για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού: Ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον παραγωγικός και μάλιστα, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αντιπαραγωγικός, για το λόγο ότι επικράτησε το τραπεζικό κεφάλαιο έναντι των άλλων μορφών κεφαλαίου. Σήμερα, περισσότερο διεξάγεται μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση παρά μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ καπιταλισμού και εργατικής τάξης. Είναι άλλο ζήτημα αν, σε τέτοιες συνθήκες, επωφελείται μία μικρή ομάδα επιχειρήσεων, ένα απειροελάχιστο τμήμα της, κατά ΚΚΕ, «πλουτοκρατίας» και αν ο λαός λυγίζει κάτω από το βάρος της κρίσης, συμπαρασυρόμενος.

Το ΚΚΕ φαίνεται να αγνοεί ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουν πληγεί σημαντικότατα τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου (ή, για ν΄ ακριβολογούμε, μετά την 25η Μαίου 2011 φάνηκε να περνάει αμυδρά αυτό από το μυαλό κάποιων στον Περισσό, χωρίς ακόμα να είναι σαφές και ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην ανάλυση του κόμματος) και μάλιστα του παραγωγικού κεφαλαίου (βιομηχανικού) ή του λιγότερο παρασιτικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, εμπορικό) σε σχέση με το τραπεζικό κεφάλαιο που έχει την πρωτοκαθεδρία σήμερα. Κοιτάζοντας την Ελλάδα, φαίνεται να αγνοεί ότι μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης βυθίζονται για πρώτη φορά σε βαθιά φτώχεια ή έστω σε μόνιμη ανασφάλεια (με μόνη προοπτική τη βαθιά φτώχεια). Φαίνεται να αγνοεί ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού, υπό την ηγεμονία του τραπεζικού – χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και με οδηγό τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. (και λιγότερο των ΗΠΑ), είναι αδύνατο να επιτευχθεί και πάλι «ανάπτυξη» και ότι ο καπιταλισμός δείχνει να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει, το ίδιο εύκολα με το παρελθόν τουλάχιστον, τις γνωστές μεθόδους για την τεχνητή ανάκαμψή του.

Το ΚΚΕ δείχνει αμήχανο και ανίκανο να εξηγήσει ακόμα και τα πιο απλά «καπιταλιστικά παράδοξα», όπως το πώς εξηγείται ότι για πρώτη φορά φαίνεται να είναι μόνιμη και διαρκής μία κατάσταση με ταυτόχρονη και παράλληλη αύξηση και της ανεργίας και του πληθωρισμού. Αδυνατεί να καταλάβει (όπως αδυνατούν βέβαια και οι ίδιοι οι καπιταλιστές) ότι μία εξαθλιωμένη κοινωνία που πένεται, δεν μπορεί να καταναλώσει και ότι αυτό αποτελεί το μεγάλο αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού. Αρκείται στην συνθηματολογία, και η λέξη «πλουτοκρατία» είναι η μία στις δύο που χρησιμοποιεί, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ότι η ίδια η «πλουτοκρατία» είναι διχασμένη, ότι βρίσκεται σε ένα είδος εμφυλίου σπαραγμού με πολλά θύματα, δημιουργούμενης έτσι μιας κατάστασης που όσο μοιραία μπορεί να είναι για τις κοινωνίες, για τους λαούς, άλλο τόσο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την αφετηρία για το ξεπέρασμα του ανορθολογισμού της καπιταλιστικής «ορθολογικότητας».

Αρκείται να βλέπει παντού συνωμοσίες, διαδίδει άμεσα ή έμμεσα, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα τρομερό και αδηφάγο, αλλά “έξυπνο” τέρας, αντί να προσανατολίσει την ανάλυσή του προς μία κατεύθυνση ερμηνείας των αιτίων του προφανούς: ότι ο καπιταλισμός «τα έχει χαμένα» και παραπαίει, ότι δεν υπάρχει “άνωθεν σχέδιο” για καταλήστευση των λαών, αλλά απλώς πανικός στις τάξεις των καπιταλιστών οι οποίοι τρώγονται ζωντανοί μεταξύ τους και εγκαταλείπουν το πλοίο σαν τα ποντίκια (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό – επιβάτη του πλοίου).

Εν ολίγοις, το ΚΚΕ (και γενικά η Αριστερά σήμερα) προτιμά να κοιτάζεται αμήχανο στον καθρέφτη, προσπαθώντας να λύσει ένα νέο πρόβλημα με απαρχαιωμένα εργαλεία. Ή απλώς δεν το ενδιαφέρει να λύσει το πρόβλημα.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ

Θεωρεί το ΚΚΕ τα συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα» αντιδραστικά και δεν κάνει καμία προσπάθεια για αυτοκριτική, προσπαθώντας να εξηγήσει τα αίτια αυτής της απέχθειας για κόμματα και συνδικάτα. Δεν γίνεται (ή συγκαλύπτεται προσεκτικά, αν γίνεται) καμμία σκέψη πάνω στο ρόλο που παίζει το ίδιο, τόσο ως κόμμα που στηρίζει ανεπιφύλακτα τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», όσο και ως φορέας που προσπαθεί να ποδηγετήσει τον συνδικαλισμό και να εμποδίσει τη γέννηση κάθε νέου προτάγματος στους χώρους εργασίας ή την κοινωνία ολόκληρη.

Μιλά για ανάγκη μετεξέλιξης του αυθόρμητου στοιχείου των Λαϊκών Συνελεύσεων σε «δύναμη ανατροπής» και δεν μας λέει ότι έχει ξεχάσει (και αποκηρύξει) τη λέξη επανάσταση και ότι, στην πράξη, δρα διασπαστικά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου έστω και για τη διεκδίκηση των βασικότερων λαϊκών αιτημάτων. Το ΠΑΜΕ, αρέσκεται σε παρελάσεις, στις οποίες χιλιάδες μέλη περπατούν καμαρωτά με το βήμα της χήνας δίπλα στα ΜΑΤ που εκείνη την ώρα αρχίζουν ν’ αρματώνονται προετοιμαζόμενα για την έλευση των υπόλοιπων διαδηλωτών, αλλά ουσιαστικά λείπει από κάθε λαϊκό αγώνα, έχοντας εγκαταλείψει και την παραμικρή συγκρουσιακή διάθεση. Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος ψηφίζονταν, το ΠΑΜΕ παρήλαυνε στην επαναστατική πασαρέλα και τα άλλα «παιδιά του λαού», οι αστυνομικοί…, περίμεναν να περάσει και να χαθεί στο βάθος, προκειμένου να αρχίσουν τις απίστευτες ακρότητες και τις προκλητικές επιθέσεις κατά του λαού.

Το ΚΚΕ αρέσκεται να εφευρίσκει συνωμότες παντού, πάντα διαβολικούς, πάντα έτοιμους να εξαπατήσουν τον κακόμοιρο, τον αφελή λαό που είναι αυθόρμητα καλός αλλά χαζούλης…και δεν τόλμησε ποτέ ούτε καν να προσπαθήσει να πλησιάσει αυτό τον λαό όταν εξεγείρεται, πρώτα ακούγοντάς τον και μετά απευθυνόμενο σ’ αυτόν.

Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι είτε πλουτοκράτης που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε δεκανίκι αυτών (ΛΑ.Ο.Σ. , ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κόμματα), είτε επικίνδυνος αναρχικός – κουκουλοφόρος – τρομοκράτης – κωλοπαιδαράς – προβοκάτορας «με σκοπό να προβάλει με κάθε μέσο τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες, γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζουνε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» που αγωνίζονται (εκτός κι αν έχουν κομματική ταυτότητα με σφραγίδα Περισσού βλ. και πάλι 8ο φύλλο Πανσπουδαστικής 2.1974 και διηγηματάκι Δεκεμβρίου 2008).

Αλήθεια, αυτή την άποψη έχει για τον λαό το ΚΚΕ; Το ΚΚΕ θα κάνει την ανατροπή ή ο λαός ο ίδιος; Ή μήπως δεν έχει το χρέος, το ΚΚΕ, σύμφωνα με τις θέσεις που υποτίθεται ότι εκφράζει, ν’ αφουγκραστεί τον λαό και να προσπαθήσει να τον βοηθήσει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται; Δεν το ενδιαφέρει να παίξει, έστω, ηγεμονικό ρόλο, στα κινήματα; Φαίνεται πως όχι. Γιατί έχει εγκαταλείψει επίσημα κάθε επαναστατική προοπτική και αρκείται να ψηφοθηρεί για ένα εκλογικό ποσοστό που θα κυμαίνεται μεταξύ του 5 και 10 % του εκλογικού σώματος.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ

Μια ιστορία σχεδόν ενός αιώνα είναι ικανό διάστημα για να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα. Απ’ όλες τις παραπάνω ιστορικές στιγμές που είδαμε, προκύπτει ότι το ΚΚΕ δεν επιθυμεί σε καμμία περίπτωση την σοσιαλιστική επανάσταση, έχοντας εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, τους σκοπούς του οποίου υποτίθεται ότι επιδιώκει να πετύχει.

Πρόκειται για ένα κόμμα που έχει άκρως γραφειοκρατική δομή και που θεωρεί την εσωκομματική δημοκρατία επικίνδυνη και ύποπτη. Ένα κόμμα που περιθωριοποίησε και φίμωσε όλες τις φωνές όλων των αξιόλόγων στελεχών που είχε και που προσπάθησαν να δώσουν στο κόμμα μία επαναστατική ή ελευθεριακή κατεύθυνση, καταφέρνοντας έτσι ν’ αποδυναμωθεί το ίδιο.

Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή . Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του.

Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία; Μήπως αυτά που εμείς θεωρούμε «λάθη» τελικά ήταν οι συνειδητές επιλογές ενός κόμματος προσκολλημένου στον σταλινισμό; Φαίνεται πως ναι. Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που αντιστάθηκε κάθε φορά στον εκδημοκρατισμό του, που απεμπόλησε την επαναστατικότητά του (αν ποτέ υποθέσουμε ότι είχε), που είναι ολοκληρωτικό, απολυταρχικό και ανελεύθερο. Ένα φάντασμα του σταλινισμού που άλλοτε μαζεύεται στη γωνιά του, μιλώντας για «αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό», άλλοτε τραγουδάει θούριους για έναν σοσιαλισμό που κανείς δεν αντιλαμβάνεται, που κανείς δεν θέλει. Για έναν “σοσιαλισμό” που όποιος αγωνίστηκε γι’ αυτόν έχοντας αγνές προθέσεις, πέθανε στα κάτεργα, στην εξορία ή την εξαθλίωση και την απαξίωση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πιστεύοντας πως στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που επιθυμούν μια κοινωνία που θα χαρακτηρίζεται από πραγματική δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελευθερία, τους καλούμε να αναρωτηθούν αν πράγματι πιστεύουν ότι το ΚΚΕ είναι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό. Να σκεφτούν ποιο είναι το αληθινό νόημα του Σοσιαλισμού, αν αυτός μπορεί να επιζήσει και ν’ αναπτυχθεί σε συνθήκες ανελευθερίας, ολοκληρωτισμού και έλλειψης αυτόνομων δημοκρατικών θεσμών.

Μέχρι τότε, τους καλούμε, να συνειδητοποιήσουν ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα μόνο μέσα από τη μαζικότητα και τη συλλογικότητα και όχι με τον πολιτική και κοινωνική απομόνωση, τον δογματισμό, την διασπαστικότητα και τον ψευτοεπαναστατικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει πιθανότητα για κοινούς αγώνες, σ’ ένα minimum ή όχι; Μπορούμε τουλάχιστον να διεκδικήσουμε μαζί τα εντελώς βασικά; Αυτά στα οποία συμφωνούμε όλοι; Αν ναι, ας το κάνουμε και (και μετά ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του)…

Τέλος, κατά την άποψή μας, η ηγεσία του κόμματος τις απαντήσεις για την πορεία του και τις επιλογές του, τις οφείλει σε ολόκληρο το λαό (και διαβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε Αμερικάνοι, καπιταλιστές, πλουτοκράτες, Εβραίοι, μασόνοι, Τούρκοι, προβοκάτορες, αστοί, κουκουλοφόροι κλπ. αλλά απλώς προβληματισμένοι).

Ας μας εξηγήσει επιτέλους γιατί θεωρεί ότι κάθε αυθόρμητη, αυτό-οργανωνόμενη, λαϊκή προσπάθεια που προσπαθεί να αναδείξει νέα προτάγματα μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όταν η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε μία φορά μια οργανωμένη στρατηγική για συντονισμένους λαϊκούς και αποτελεσματικούς αγώνες οι οποίοι θα έδιναν όραμα στο λαό για μία πραγματική, ολοκληρωτική και διαρκή δικαίωσή του.

Συγγραφή: Ian Delta, Efor

Για να διαβάσετε το πρώτο μέρος πατήστε εδώ

πηγή

Translate »